Het boek geeft een tamelijk nauwkeurig overzicht van het leven als dierenarts van de schrijver. Autobiografisch en ook van persoonlijk commentaar voorzien.
- Van den Brink
- Clemens J.
- Dier en Arts. Autobiografische overpeinzingen.
- ISBN: 9789059742451 Mijneigenboek.nl Ruim 300 pagina’s met hier en daar war zwart-wit foto’s en een kleurenfoto op de voorkant van een verlossing van een giraffe.
- Achterkant: Clemens van den Brink (1926) verhaalt in dit boek op onopgesmukte wijze over zijn leven als dierenarts in de tweede helft van de vorige eeuw en over zijn behandelingen van de meest diverse diersoorten: van olifant tot varken; van struisvogel tot grasparkiet; van leeuw tot poezenbeest; van mensaap tot baviaan; van reuzenpanda tot, door de mens geschapen, huishond; van zijn bemoeienissen met guppy’s, kevers, wandelende takken en sprinkhanen. Van den Brink geeft zijn visie over de dierenartsen van toen tegenover de dierenartsen van nu. Ook vertelt hij over zijn vrouw Rietje die samen met hem zijn praktijk en dit boekgestalte en inhoud heeft gegeven. De diergeneeskunde is tijdens zijn leven met grote sprongen vooruit gegaan; maar de dieren zijn hetzelfde gebleven, net als de mensen die hen afhankelijk hebben gemaakt.
- (nog) geen recensie(s) gevonden.
Inhoud.
- Het boek geeft een tamelijk nauwkeurig overzicht van het leven als dierenarts van de schrijver. Autobiografisch en ook van persoonlijk commentaar voorzien.
- Tweede helft twintigste eeuw.
- Na de studietijd in Utrecht werd de praktijk in en om Tilburg uitgevoerd. Aan het eind van zijn carrière hebben Clemens en Rietje een aantal jaren in België doorgebracht (Kapellen) en zijn tenslotte teruggekeerd naar hun geboorteplaats Laren (NH).
- De praktijk begon als gemengde praktijk met nadruk op grote huisdieren, en heeft zich ontwikkeld tot kleine huisdierenpraktijk, met daarnaast veel aandacht voor “exoten” , vooral door de aanwezigheid van Safaripark De Beekse Bergen.
- Door de aandacht voor bijzondere dieren zijn diagnoses en therapieën soms geheel anders dan in de “gewone” praktijk. Staaroperatie bij een cheeta en een leeuw).
- De beschreven ingrepen liepen {bijna} altijd goed af. Er was contact met andere dierenartsen die zich met bijzondere dieren bezighielden.
- De sociale status werd door van den Brink zelf wel gezien als “één van de notabelen”. Hij heeft ook in heel veel besturen gezeten, meestal als voorzitter of adviseur.
- Communicatie met de boeren was respectvol, maar vaak belerend. Dit is ook terug te vinden in het boek. Van den Brink legt graag wat uit (b.v. het verschil tussen castratie en sterilisatie en alle misverstanden hierover bij “de leken”. Aan het eind van het boek is ook een “Glossarium” voor de moeilijke woorden.
- Inkomen is niet echt besproken maar kennelijk niet problematisch.
- Het vervoer (afgestudeerd in1954) ging aanvankelijk per motorfiets, maar al vrij snel werd dat een auto.
- De ik-persoon is tevreden over alle uitdagingen die dit vak hem heeft geboden (en ook met zichzelf).
- Het beeld van de dierenarts dat hij beschrijft is een bevlogen, toegewijde, hardwerkende persoon, die zich zo breed mogelijk ontwikkelt.
- Van den Brink benadrukt meerdere malen dat een huisdier je heel dierbaar kan zijn, maar dat het vaak te veel vermenselijkt wordt. Een hond is en blijft een hond!
- Wat opvalt in dit boek, is dat er veel personen in worden genoemd, met naam en toenaam. Besturen, commissies, raadgevende organisaties, er worden regelmatig namen genoemd. Hoewel het boek is uitgegeven in 2009, is de gedachtegang nogal 20ste-eeuws: “de parttimejob van een dierenarts is een “mission impossible
- ”, en met name omdat de band met de eigenaar vast en hecht moet zijn zonder hinderlijke hiaten”. En ook: “Ik hoop oprecht dat de verantwoordelijken voor de studie diergeneeskunde in Nederland, het aantal vrouwelijke studenten tot maximaal 50 procent reduceren.” Het voorwoord wordt als volgt besloten: …Mijn boek is tevens bestemd voor veterinaire studenten, vwo-leerlingen die diergeneeskunde willen gaan studeren, collega’s, diereneigenaren en allen die meer willen weten over idealisten die de volgende lijfspreuk tot levensdoel hebben gemaakt:
HOMINUM ANIMALIUMQUE SALUTI